3014: Złomowisko na obrzeżach kontynentu: 17.32 Godzina do zapadnięcia zmroku.

Aithne Devin

Nie dzień, nie dwa spędziła na złomowiskach. Wszędzie wokół jedynym, co dało się dojrzeć były zwisające części robotów bez dopływu zasilania i energii. Wydawały się wtedy być takie niegroźne. Wystarczyło złożyć je w całość, dać byle impuls, by zaczęły mordować niepotrzebnych. Póki co na szczęście nie miała na tyle umiejętności, a zarazem głupoty w głowie, by próbować to robić. W takich miejscach nakazane było zachowanie ciszy. Liczne patrole i maszyny przeczesujące złomowisko i wypatrujące w miarę sprawnych mechanicznych kończyn mogły w każdej chwili zgarnąć ją i zawieźć ku jednemu z tych ośrodków.
Ostrożnie usiadła na chłodnym podłożu, nie tracąc czujności ani na moment. Było pewnym, że tutaj nie mogła pozwolić sobie na choćby chwilę snu. Takie miejsca zawsze były zbyt ryzykowne. Najlepiej było spać w wąskich i głębokich wyrwach w ziemi, pozostałościach po wieżach wartowniczych lub ruinach pomniejszych budynków, od dawna opuszczonych przez jakiekolwiek formy egzystencjalne.
Wyjęła z torby szeroki sztylet, właściwie jego marną imitację wykonaną z jakiejś pozostałości po pierwszej wersji robotów. Zapewne jeszcze tych produkcji przedwojennej, to na nie szczędzono znacznie mniej środków, niż na te teraz. Tamte, z tego co udało jej się dowiedzieć od rodziców, miały osłonięty każdy przewód, żadnym sposobem nie dało się ich wyłączyć. Zostały wycofane, bo zapewne skończyły się materiały na dalsze kontynuowanie produkcji tak rozległych pancerzy, a i ich możliwości były nieco mniejsze niż tych obecnych. Roboty, które ona spotkała były łatwe do pokonania, zwłaszcza jeśli udało się je zaatakować od tyłu. Choć to było trudne, dalsze działania były niemalże dziecinnie proste. Wystarczyło jakimkolwiek ostrzem sięgnąć do ich mechanicznego karku. Tam było dwa główne przewody: zasilający i kontrolujący układ ruchowy. Jeśli przy pierwszej próbie przecięło się ten pierwszy, maszyna stawała się wrakiem, gdy ten drugi, pojawiały się drobne kłopoty, ale nie tylko tak można było się ich nabawić.
Była przygotowana do walki, potrafiła jedynie korzystać ze swojego sztyletu i znalezionych po drodze przydatnych sprzętów. Jedynie kilka razy miała w rękach broń palną. W tych czasach zdobycie jej graniczyło z cudem. Zwłaszcza jeśli było się człowiekiem i to na wolności.
- Pieprzyć taką wolność - szepnęła, tłumiąc swój nikły głos w materiale kołnierza. Na chwilę obecną jej zadaniem było przeczekać do zmiany warty i przemknąć się między metalowymi trupami. Te metalowe maszyny tak bardzo chciały stać się jak ludzie, że przez wiele lat kilka wieków temu obserwowały nasz gatunek. Skąd one wzięły inteligencję? Wolną wolę? Ktoś im to w przeszłości wszczepił? Może są tylko zwykłymi zabawkami w ręku kogoś wyższego? Nie tracąc czujności, pogrążyła się w myślach.

Ostatnio edytowany przez Aithne Devin (2014-12-16 19:26:18)